Akita Inu: opis rasy, charakteru i potrzeb tych japońskich psów

Od kilku lat akita inu zdobywa serca miłośników psów na całym świecie, a w Polsce można ją spotkać coraz częściej. Rasa ta była pierwotnie hodowana do ciągnięcia zaprzęgów, polowań, a nawet do walk, co świadczy o jej sile, wytrzymałości i odwadze. Ale jaka faktycznie jest? Czy akita inu jest groźna?

Najważniejsze cechy rasy Akita Inu

Klasyfikacja FCI i pochodzenie rasy

W 1964 roku FCI uznała oficjalnie rasę, następująco ją klasyfikując:

grupa 5 – Szpice i psy pierwotne
sekcja 1 – szpice azjatyckie
numer FCI – 255.

Rasa nie podlega próbom pracy.

Wygląd zewnętrzny Akity Inu

Akita inu to pies o harmonijnej, mocnej budowie, która jednocześnie nie może sprawiać wrażenia ciężkiej. Jest to duży pies w typie szpica, o sylwetce wpisanej w prostokąt; suki są zwykle nieco dłuższe od psów. Wzrost zgodny ze standardem wynosi około 67 cm dla psów i 61 cm dla suk, z tolerancją ±3 cm. Grzbiet jest prosty i mocny, lędźwie szerokie, klatka piersiowa głęboka z lekko wysklepionymi żebrami i rozwiniętym przedpiersiem, brzuch lekko podkasany. Łapy są mocne, umięśnione i proste, tylne umiarkowanie kątowane. Ogon opuszczony sięga niemal do stawu skokowego; powinien być noszony wysoko i zawijać się nad grzbietem. Głowa akity jest klinowata, z wyraźnym stopem, szerokim czołem z bruzdą i zwężającą się kufą. Nos duży i czarny, przy białych psach dopuszczalny rozproszony pigment. Oczy głęboko osadzone, trójkątne, skośne i ciemne, nadają psu nieco azjatyckiego wyrazu. Uszy trójkątne, niezbyt duże, szeroko rozstawione, stanowią przedłużenie linii szyi. Pies - samiec tej rasy waży zazwyczaj od 35 do 45 kg, samice natomiast od 25 do około 40 kg.

Sierść akity jest dwuwarstwowa – gęsty, miękki podszerstek i twardy, szorstki włos okrywowy, nieco dłuższy na zadzie, lędźwiach i ogonie. Spotyka się także długowłose akity, lecz nie są one dopuszczane do wystaw i hodowli. Maść jest ruda, sezamowa (rudo-płowe włosy z czarnymi końcówkami), pręgowana lub biała. Kolory inne niż biały i pręgowany wymagają tzw. urajiro – jaśniejszego odcienia włosa po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu, ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn, co tworzy efekt stopniowego przejścia ciemnego włosa w jaśniejszy (nie łatę czy czaprak).

Wrażenie ogólne i temperament

Akita inu to harmonijny, dostojny pies, którego postura i wyraz pyska nadają mu wyraz spokojnego, a jednocześnie czujnego. Temperament rasy łączy opanowanie z aktywnością – pies jest pewny siebie, świadomy otoczenia, w razie potrzeby reaguje stanowczo, a jednocześnie potrafi być żywiołowy i chętny do zabawy i aktywności.

Charakter i zachowanie Akity Inu

Akita inu to rasa psa o silnym, dumnym charakterze. Mówi się, że psy te są inteligentne, uparcie dążą do celu, a jednocześnie są obdarzone wielkim sercem. Wymaga konsekwencji, cierpliwości i zaangażowania w wychowaniu, ponieważ szybko uczy się zarówno dobrych, jak i niewłaściwych zachowań. Choć współcześnie pełni przede wszystkim rolę psa rodzinnego, nie utracił instynktu łowieckiego i odwagi – spuszczona bez smyczy akita może podążać za dziką zwierzyną czy mniejszymi zwierzętami, dlatego w większości sytuacji należy zachować ostrożność i lepiej trzymać ją na smyczy lub lince.

Pies ten cechuje się niezwykłą spostrzegawczością i zdolnością do rozwiązywania problemów – potrafi otworzyć drzwi czy znaleźć sposób na dostęp do jedzenia, jeśli tylko nadarzy się okazja. Jest znakomitym obserwatorem. Szkolenie akity najlepiej opierać na zabawie, pozytywnej motywacji i dostosowaniu ćwiczeń do jej indywidualnych predyspozycji; brak zainteresowania oznacza, że polecenia nie będą skuteczne. Akita nie szczeka bez powodu, lecz natychmiast reaguje, gdy coś ją zaniepokoi. Radość z powrotu opiekuna wyraża w wyjątkowy sposób – „tańcem” z zabawką lub ulubionym przedmiotem w zębach, co pokazuje jej emocjonalną wrażliwość.

To, jak akita zachowuje się wobec dzieci i innych psów, jest w dużej mierze zależne od jej socjalizacji oraz wychowania.  Akita dobrze dogaduje się ze zwierzętami, z którymi dorasta, traktując je jak część swojego stada, ale silne poczucie hierarchii sprawia, że właściciel musi jasno ustalić reguły i pokazać, kto przewodzi w domu. Wobec psów wprowadzanych jako dorosłe lub spotykanych na spacerach jej tolerancja jest mniejsza, zwłaszcza wobec osobników tej samej płci. Niesprowokowana raczej nie atakuje, ale odpowie. Pewną trudność może stanowić fakt, że wiele akit jest dla psów i osób niemających z nimi doświadczenia mniej “czytelnych” – trudniej ocenić jest ich zachowanie. W kontaktach z rodziną akita jest czuła, oddana i lojalna, z dystansem wobec obcych, ale przy właściwej socjalizacji nie przejawia agresji bez powodu. Doskonale wyczuwa zagrożenia i potrafi bronić domowników. Silne przywiązanie sprawia, że lubi mieć stały kontakt z opiekunami i często wybiera strategiczne miejsca w domu, z których może obserwować otoczenie. To pies wyjątkowy, wymagający szacunku i uwagi, który w zamian oferuje wierność, oddanie i niezapomnianą obecność w życiu swojej rodziny.

PRAKTYCZNA PORADA 

Gęsty podszerstek tej rasy ma tendencję do filcowania, zwłaszcza w okresach linienia. Aby uniknąć powstawania kołtunów, warto zaopatrzyć się w specjalne obrotowe zgrzebło i stosować je regularnie, np. raz w tygodniu. Jeśli jednak filce już się pojawią, należy je rozciąć narzędziem zwanym filcakiem, a następnie dokładnie wyczesać sierść psa. Alternatywnie można umówić wizytę u profesjonalnego groomera, który skutecznie i bezpiecznie upora się z problemem.
 

Historia i rozwój rasy Akita Inu

Akita inu – skąd pochodzi i jak powstała ta rasa

Historia akity sięga co najmniej kilku stuleci i nierozerwalnie wiąże się z górzystą, surową północą Japonii, zwłaszcza z prefekturą Akita. Pierwotnie psy te wykorzystywano do polowań na grubą zwierzynę – niedźwiedzie, jelenie i dziki. Ceniono ich siłę, odwagę i samodzielność, dzięki którym mogły pracować nawet w trudnych warunkach klimatycznych. Pomagały także ciągnąć zaprzęgi. Już w tamtym okresie były postrzegane jako psy prestiżowe – istnieją przekazy sugerujące, że w pewnych epokach prawo do ich posiadania miał jedynie określony stan społeczny (konkretnie szoguni). Z czasem stały się także psami używanymi do walk, co doprowadziło do krzyżowań z rasami o podobnych predyspozycjach, m.in. z tosa inu. 

Duży wpływ na zachowanie rasy miał burmistrz miasta Ōdate, Shigeie Izumi, który w latach 20. i 30. XX wieku aktywnie działał na rzecz ochrony lokalnych psów, organizując programy popularyzacji akit i walcząc o uznanie ich za dobro narodowe. To w Ōdate powstały pierwsze inicjatywy hodowlane mające na celu odtworzenie typowego japońskiego psa dużego formatu – eleganckiego, cichego, lojalnego i odważnego. Jego działania przyczyniły się do zwiększenia zainteresowania rasą w Japonii, co z kolei pozwoliło ją częściowo ustabilizować tuż przed nadejściem jednego z najtrudniejszych okresów w historii. 

Podczas II wojny światowej sytuacja akit – podobnie jak wszystkich psów w Japonii – była dramatyczna. W kraju panował ogromny niedobór żywności, przez co większość zwierząt domowych zabijano na mięso, a skóry przeznaczano na potrzeby armii. Realnie pozwalano utrzymywać jedynie owczarki niemieckie, ponieważ były wykorzystywane przez wojsko do zadań służbowych. Aby ocalić swoje psy, niektórzy hodowcy krzyżowali akity z owczarkami niemieckimi, licząc, że dzięki temu unikną konfiskaty. Doprowadziło to do znacznego rozwarstwienia typu rasy – obok akit w typie japońskim istniały psy o wyglądzie zbliżonym do europejskich owczarków. Wojna przyniosła ogromne straty populacji – rasa stanęła na granicy wyginięcia, a po 1945 roku istniały jedynie pojedyncze, mocno zróżnicowane linie.

Po zakończeniu wojny akity trafiły do Stanów Zjednoczonych wraz z żołnierzami amerykańskimi stacjonującymi w Japonii. Preferowali oni psy masywniejsze, o mocniejszej głowie – często właśnie te z krzyżówek do walk. W Japonii natomiast rozpoczęto intensywne działania mające przywrócić pierwotny typ akity, lżejszy, bardziej elegancki i zgodny z tradycyjnym wizerunkiem psa z regionu Akita. Różnice w kierunku hodowli doprowadziły do wieloletniego sporu kynologicznego między japońskimi a amerykańskimi organizacjami. Jego sednem było to, czy psy rozwijane w USA są kontynuacją tej samej rasy, czy też stanowią odmienną linię hodowlaną. Ostatecznie uznano je za dwa oddzielne typy – dziś akita amerykańska i akita inu (japońska) funkcjonują jako odrębne rasy, różniące się eksterierem, temperamentem i (odrobinę) historią.

Korzenie rasy i symbolika akity w Japonii

Akita inu od wieków jest symbolem siły, wierności i odwagi, a jej korzenie sięgają dawnych psów górskich z północnej Japonii, wykorzystywanych do polowań na grubą zwierzynę. Z czasem zyskała rangę psa prestiżowego, a nawet talizmanu – w japońskiej kulturze figurki akit wręcza się jako życzenie zdrowia, pomyślności i ochrony. Rasa stała się również ucieleśnieniem lojalności dzięki historii psa Hachikō, który przez 10 lat codziennie przychodził na dworzec w Odate w oczekiwaniu na swego zmarłego pana, profesora Ueno. Pewnego dnia pies po prostu odszedł na dworcu. Historia ta uczyniła akitę jednym z najważniejszych symboli japońskiej wierności i oddania.

Pierwsze hodowle i rozwój rasy poza Japonią i w Polsce

Rozwój akity poza Japonią nabrał tempa dopiero w drugiej połowie XX wieku. Pierwsze psy tej rasy trafiły do Szwecji i Norwegii w latach 60., głównie z Kanady, Japonii oraz USA. Z kolei w latach 70. akity eksportowane z USA pojawiły się w RFN i Holandii, jednak były to już psy wyraźnie w typie amerykańskim, cięższe, masywniejsze i odmienne od japońskiego pierwowzoru. Na Wyspy Brytyjskie rasa dotarła późno – dopiero w latach 80., gdzie również dominowały psy o amerykańskim wyglądzie. W Polsce akita pojawiła się po raz pierwszy w 1990 roku, sprowadzona z krajów skandynawskich. Były to psy reprezentujące tzw. typ mieszany – pośredni pomiędzy akitą japońską a amerykańską. Ówcześnie w ramach FCI nie istniał jeszcze oficjalny podział na dwie odrębne rasy, co wywoływało liczne kontrowersje: jeden wzorzec opisujący dwa wyraźnie różne typy, istotnie odbiegające od siebie wyglądem, charakterem i historią hodowlaną. Dopiero w 1999 roku FCI rozwiązało problem, uznając amerykańską akitę za osobną rasę pod nazwą „duży japoński pies”, którą później przemianowano na akitę amerykańską.
Do Polski czysto japońskie akity – spójne typem z rodzimą linią z prefektury Akita – trafiły w 1993 roku, co umożliwiło rozpoczęcie świadomej, zgodnej ze wzorcem japońskim hodowli tej rasy w naszym kraju.

Akita Inu – szczeniak i jego potrzeby

Akita inu szczeniak – jak wygląda pierwszy rok życia

Pierwszy rok życia akity inu to czas intensywnego rozwoju zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Okres od 8. do 12. tygodnia życia to czas adaptacji w nowym domu – szczenię poznaje otoczenie, uczy się podstawowych zasad panujących w rodzinie i zaczyna socjalizację z ludźmi oraz innymi zwierzętami. W tym czasie warto wprowadzać delikatnie pierwsze ćwiczenia w zakresie posłuszeństwa, budować więź i uczyć szczeniaka reagowania na swoje imię, przychodzenia na zawołanie oraz prostych zasad, jak niegryzienie czy nie wskakiwanie na ludzi.

Od około 3. do 6. miesiąca życia następuje intensywny wzrost – szczenię przybiera na masie i szybko rośnie. W tym okresie należy szczególnie dbać o rozwijający się układ kostno-stawowy: unikać forsownych skoków i nadmiernego biegania po śliskich nawierzchniach. To także czas, w którym szczenię zaczyna w pełni korzystać ze swojej ciekawości świata i energii, dlatego ważne jest zapewnienie mu zróżnicowanych bodźców oraz zabaw stymulujących intelekt, a także mądrze socjalizować i wprowadzać stopniowo w różne sytuacje.

Między 6. a 9. miesiącem życia szczeniak wchodzi w okres dojrzewania – pojawia się pierwszy zarys samodzielnego myślenia, testowania granic i sprawdzania reakcji opiekuna. Jest to czas na konsekwentne trzymanie się wprowadzonych zasad i kontynuację nauki posłuszeństwa, zachowując przy tym cierpliwość i spokój. 

Około 9–12 miesiąca życia akita inu nadal rośnie, choć tempo przyrostu masy ciała nieco zwalnia. Wciąż testuje, na ile może sobie pozwolić. Należy zadbać o systematyczne szkolenie, utrwalenie posłuszeństwa, a także o dalszą socjalizację – kontakt z różnymi ludźmi, psami i sytuacjami.  Po zakończeniu okresu wzrostu można rozważyć poważniejsze aktywności. Właściwie poprowadzony pierwszy rok życia pozwala na wychowanie pewnego siebie, zrównoważonego i oddanego towarzysza, gotowego na dalsze wyzwania życia dorosłego psa.

Najważniejsze rzeczy potrzebne szczeniakowi akity

W wyprawce dla akity inu nie może zabraknąć wygodnego legowiska lub kennela, najlepiej ustawionego w spokojnym miejscu domu, z dala od przeciągów, w spokojnym miejscu. Niezbędne są mocne zabawki dostosowane do wielkości i siły psa oraz miski na jedzenie i wodę – stabilne i trudne do przewrócenia. W przypadku spacerów warto zaopatrzyć się w solidną obrożę, smycz i kilkumetrową linkę, a także kaganiec, do którego akita powinna być przyzwyczajana od szczeniaka. To ułatwi spacery i np. przejazd autobusem czy pociągiem. Do pielęgnacji sierści, która u akity jest podwójna i gęsta, najlepiej używać szczotki twardej włosianej lub drucianej zakończonej gładkimi szpilkami, takiej, której włos sięga do skóry psa. Nie zapominamy o odżywki do czesania – psa nigdy nie czeszemy na sucho. Warto też mieć pod ręką cążki do pazurów.

Socjalizacja, nauka posłuszeństwa i kontroli emocji - czy są potrzebne?

Socjalizacja, nauka posłuszeństwa i kontroli emocji są kluczowe w przypadku akity inu ze względu na jej niezależny, samodzielny charakter. Psy tej rasy od małego wykazują silną potrzebę określania własnych granic i bywają ostrożne wobec obcych, zarówno ludzi, jak i innych zwierząt. Bez odpowiedniej socjalizacji mogą stać się lękliwe lub nadmiernie dominujące w kontaktach z innymi psami, a brak konsekwentnego wprowadzania zasad i kontroli emocji wzmaga ryzyko problemów behawioralnych. Właściwie prowadzona nauka posłuszeństwa pozwala akicie zrozumieć oczekiwania opiekuna, buduje zaufanie i wzmacnia więź z człowiekiem. Dzięki temu pies staje się nie tylko bezpieczny w codziennym życiu, ale także szczęśliwy i zrównoważony, zdolny do prawidłowego funkcjonowania w rodzinie oraz bezproblemowy w kontaktach społecznych.

Zdrowie i pielęgnacja Akity Inu

Najczęstsze choroby akity inu

Akita inu uchodzi za rasę generalnie zdrową i odporną, jednak – jak każdy pies – ma swoje typowe obciążenia, o których warto wiedzieć przed podjęciem decyzji o zakupie szczeniaka. U akit stosunkowo rzadko, ale jednak zdarzają się choroby ortopedyczne, takie jak dysplazja stawów biodrowych czy łokciowych, a także groźny skręt żołądka, występujący głównie u ras dużych. Bardzo ważne jest więc dbanie o odpowiednie żywienie, unikanie intensywnych wysiłków tuż po posiłku oraz kontrola masy ciała. W rasie notuje się również przypadki PRA, czyli postępującego zaniku siatkówki, który prowadzi do nieodwracalnej utraty wzroku.

Najbardziej charakterystyczną grupą problemów zdrowotnych akit są jednak choroby autoimmunologiczne. Układ odpornościowy psa zaczyna wówczas błędnie rozpoznawać własne komórki jako „wrogie” i je niszczyć, co prowadzi do szeregu trudnych, często przewlekłych schorzeń. Do najczęściej wymienianych należą pęcherzyca oraz sebaceous adenitis (SA) – choroba polegająca na niszczeniu gruczołów łojowych, skutkująca łuszczeniem skóry, przerzedzeniem sierści i podatnością na infekcje. Stosunkowo często spotyka się także autoimmunologiczną niedoczynność tarczycy. Jednym z najpoważniejszych schorzeń autoimmunologicznych w rasie jest syndrom Vogt–Koyanagi–Harada (VKH), który może prowadzić do depigmentacji, łysienia, stanów zapalnych oczu, a w skrajnych przypadkach nawet do utraty pazurów i poważnych zaburzeń widzenia.

Warto również wiedzieć, że niektóre akity reagują silnie na określone środki anestezyjne, dlatego każdą planowaną narkozę trzeba konsultować z lekarzem doświadczonym w pracy z rasami północnymi. Regularne kontrole, rozsądne prowadzenie psa, a przede wszystkim zakup szczeniaka po przebadanych rodzicach pozwalają jednak znacząco ograniczyć ryzyko większości wymienionych problemów.

Profilaktyka, szczepienia, dieta – jak dbać o zdrowie akity

Profilaktyka w przypadku akity inu opiera się przede wszystkim na solidnych podstawach codziennej opieki. Regularne kontrole weterynaryjne, aktualne szczepienia, odrobaczenia i stosowanie preparatów przeciwko pasożytom zewnętrznym to absolutna podstawa zdrowia. Równie ważne jest rozsądne prowadzenie młodego psa – akita rośnie długo, dlatego nie wolno jej forsować intensywnymi treningami, bieganiem przy rowerze czy skokami w okresie szczenięcym. Należy też zadbać o bezpieczne podłoże: częste poruszanie się po śliskich panelach lub kaflach obciąża stawy i może zwiększać ryzyko późniejszych problemów ortopedycznych. 

Profilaktyka wielu chorób zaczyna się już na etapie wyboru odpowiedzialnej hodowli. Akity mogą dziedziczyć między innymi PRA, dlatego rodzice powinni mieć aktualne badania pod kątem nosicielstwa tej choroby. Warto również sprawdzić wyniki badań pod kątem dysplazji. Wybór szczenięcia po zdrowych, sprawdzonych rodzicach nie daje stuprocentowej gwarancji, ale znacząco zmniejsza ryzyko wystąpienia wielu poważnych schorzeń.
Osobną kwestią jest profilaktyka skrętu żołądka, na który akity – jako psy duże, o głębokiej klatce piersiowej – są podatne. Najważniejsze zalecenie to dzielenie dziennej porcji jedzenia na co najmniej dwa lub trzy posiłki oraz unikanie jednorazowego, obfitego karmienia. Warto też zadbać, by pies po posiłku odpoczął i nie podejmował intensywnej aktywności fizycznej. Takie proste środki ostrożności potrafią znacząco zmniejszyć ryzyko tego groźnego, szybko postępującego schorzenia. Profilaktyka akity inu to przede wszystkim świadome decyzje, systematyczność i troska o szczegóły – to one w dłuższej perspektywie mają największy wpływ na zdrowie psa.

Żywienie akity inu wymaga pewnej ostrożności, ponieważ psy tej rasy często gorzej znoszą diety o bardzo wysokiej zawartości białka. Karma dla akity inu z tego względu powinna mieć umiarkowany lub niski poziom białka. Taka jest zwykle lepiej przyswajalna i łagodniejsza dla układu pokarmowego. Szczenięta powinny otrzymywać swoje posiłki częściej – od 4 do nawet 6 razy dziennie – co sprzyja równomiernemu wzrostowi i mniejszemu obciążeniu żołądka. Dorosłe akity teoretycznie można karmić raz dziennie, jednak z uwagi na ryzyko skrętu żołądka znacznie bezpieczniej jest podzielić dzienną porcję na co najmniej dwa posiłki. Podejście akit do jedzenia bywa bardzo różne: jedne psy pochłoną wszystko w każdej ilości, inne okazują się wybitnymi niejadkami, a jeszcze inne jedzą chętnie, lecz… szybko nudzą się smakiem karmy i wymagają częstszych rotacji oraz drobnych urozmaiceń, by zachować apetyt.

Codzienna pielęgnacja akity inu – czy jest trudna?

Pielęgnacja akity inu nie jest skomplikowana, ale wymaga systematyczności. Sierść tej rasy – niezależnie od tego, czy u danego osobnika jest nieco dłuższa czy krótsza – zawsze jest gruba, dwuwarstwowa i bardzo gęsta, co oznacza konieczność regularnego, dokładnego szczotkowania przynajmniej raz w tygodniu. W okresach intensywnego linienia, które u akit potrafią być naprawdę spektakularne, najlepiej robić to codziennie, jeśli opiekun chce uniknąć prawdziwego dywanu z sierści w domu. Poza tym futro akity nie wymaga żadnych specjalnych zabiegów. Warto natomiast pamiętać o podstawowej higienie: regularnie kontrolować i czyścić uszy oraz oczy przy użyciu odpowiednich preparatów, dbać o zęby poprzez szczotkowanie lub zdrowe gryzaki, a także pilnować długości pazurów, które u niektórych psów mogą ścierać się zbyt wolno. Dzięki takiej rutynie akita będzie nie tylko piękna, ale też zdrowa i zadbana.

NA TO ZWRÓĆ UWAGĘ

Choć akita jest z natury psem raczej spokojnym, nigdy nie powinna być spuszczana ze smyczy, szczególnie w mieście czy w lesie, ze względu na jej silny instynkt łowiecki. Wybierając obrożę, linkę lub smycz, warto zwrócić uwagę na jakość wykonania zarówno samej smyczy, jak i karabińczyka. Akita jest bardzo silna i w sytuacji pobudzenia, na przykład widząc uciekającego kota, może bez trudu zerwać słabej jakości sprzęt, co stwarza zagrożenie zarówno dla psa, jak i otoczenia.
 

Koszty utrzymania Akity Inu

Średnie miesięczne koszty utrzymania akity

Utrzymanie akity inu, choć rasa nie jest szczególnie wymagająca, wiąże się ze stałymi wydatkami wynikającymi głównie z jej rozmiaru. To spory pies, więc podstawowe koszty – jak dobra karma, regularna profilaktyka, środki pielęgnacyjne czy okazjonalne wyposażenie – są wyższe niż u ras małych. Miesięcznie zwykle zamykają się w przedziale 250–600 zł, w zależności od jakości wybieranych produktów oraz trybu życia psa. Akita nie wymaga intensywnych zabiegów groomerskich ani dużej liczby akcesoriów, ale jej gabaryty i potrzeba solidnego żywienia sprawiają, że utrzymanie pozostaje umiarkowanie kosztowne.

Pożywienie, akcesoria, opieka weterynaryjna

W przypadku akity inu największym stałym wydatkiem pozostaje karma – ze względu na rozmiar psa trzeba liczyć się z kosztami rzędu 150–350 zł miesięcznie, zależnie od jakości pożywienia. Do tego dochodzą akcesoria: trwała obroża lub szelki, solidna smycz, kilkumetrowa linka pozwalająca psu bezpiecznie się wybiegać oraz dobrze dopasowany kaganiec fizjologiczny, przydatny m.in. w komunikacji miejskiej – ich zakup to zwykle 100–300 zł średnio co kilka długich miesięcy, w zależności od zużycia i wymiany wraz ze wzrostem młodego psa.

Opieka weterynaryjna obejmuje podstawową profilaktykę: regularne szczepienia, odrobaczania, preparaty przeciw pchłom i kleszczom, a także ewentualne leczenie bieżących dolegliwości. Przy dobrej kondycji psa miesięczny koszt rozłożony na rok to najczęściej zamyka się w kwocie do ok. 1000 zł, ale w przypadku chorób przewlekłych lub konieczności stałych leków kwota może wzrosnąć. W sumie utrzymanie akity inu wymaga rozsądnego budżetu.

Dodatkowe wydatki, na które warto się przygotować

Do miesięcznych kosztów utrzymania akity inu warto doliczyć także wydatki dodatkowe, które nie zawsze pojawiają się regularnie, ale dobrze mieć je w budżecie. Jeśli pies zacznie przejawiać problemy behawioralne, potrzebne będzie wsparcie behawiorysty lub trenera. Pojedyncza konsultacja to zwykle 150–300 zł, a przy pracy długoterminowej koszty mogą rosnąć. Pomoc specjalisty bywa szczególnie cenna u młodych, dorastających akit, które wymagają spokojnego, konsekwentnego prowadzenia.

Warto uwzględnić także groomera. Choć akita nie potrzebuje skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych, jej gęsta, dwuwarstwowa sierść wymaga regularnego dokładnego wyczesywania, zwłaszcza w okresach linienia. Jeśli opiekun nie ma czasu lub umiejętności, wizyta u groomera raz na kilka miesięcy (ok. 300-500 zł, zależnie od regionu) pomoże utrzymać szatę w świetnej kondycji i ograniczyć sierść w domu.

Do sporadycznych, lecz realnych wydatków można też zaliczyć wymianę mocno zużytych akcesoriów, dodatkowe zabawki czy koszty opieki nad psem podczas urlopu. Wszystko to sprawia, że utrzymanie akity inu, choć zasadniczo przewidywalne, wymaga pewnej poduszki finansowej na nieplanowane sytuacje.

Akita Inu – hodowle w Polsce (FCI)

Na co zwrócić uwagę przy wyborze hodowli

Wybierając hodowlę akit, warto zwrócić uwagę na zdrowie rodziców szczeniąt, w tym badania pod kątem dziedzicznej postępującej atrofii siatkówki (PRA) oraz dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. Niezwykle istotny jest też sposób, w jaki psy są traktowane – czy mają stały kontakt z ludźmi i czy żyją w domu wraz z hodowcą i jego rodziną. Właściwa socjalizacja od pierwszych tygodni życia szczeniąt to podstawa, aby pies wyrósł na zrównoważonego i pewnego siebie towarzysza.

Przykładowe hodowle Akita Iny działające w ramach ZKwP

Senshi Shimai – rodzinna hodowla akity inu z Poznania

Akai Kitsune – hodowla akity inu i border collie, Perzów, woj. wielkopolskie

Z Anielskiej Doliny – mała hodowla akita inu z Łodzi

Akita u Izis – hodowla akity inu z Gdańska

Artykuł nie ma charakteru reklamowego powyższych hodowli, podane są jedynie jako przykład reprezentacyjny.

Rasy pokrewne i podobne do Akity Inu

Shiba inu, Hokkaido i inne japońskie rasy pierwotne

Akita inu, podobnie jak inne dawne japońskie rasy, należy do grupy pierwotnych szpiców, do których zalicza się także kai, hokkaido oraz shikoku, a także coraz popularniejsza shiba inu, wyglądająca jak mała wersja akity. To psy zwykle nieduże lub średniej wielkości, o charakterystycznej dla szpiców budowie: zwarte, sprężyste, z wyraźną muskulaturą, stojącymi uszami i ogonem noszonym wysoko, często zakręconym nad grzbietem. Łączy je również silny instynkt łowiecki oraz niezależny charakter, będący efektem ich historii. Przez stulecia wykorzystywano je do polowań na drobną zwierzynę w wymagającym, górzystym terenie Japonii, co wykształciło w nich odwagę, zwinność, czujność oraz umiejętność samodzielnego podejmowania decyzji. Choć dziś wszystkie te rasy pełnią głównie rolę psów do towarzystwa, w ich naturze wciąż obecny jest pierwotny rys – duma, lojalność i pewien stopień rezerwy wobec świata.

Różnice między akitą japońską a amerykańską

Akita japońska i amerykańska wywodzą się ze wspólnych korzeni, ale dziś są to dwie wyraźnie odrębne rasy. Amerykańska akita, w której rodowodzie znalazła się domieszka krwi molosów, jest psem znacznie potężniejszym: ma szerszą klatkę piersiową, bardziej wydłużone lędźwie i zdecydowanie masywniejszą głowę. Charakterystyczne jest u niej również marszczenie czoła, gdy coś ją zainteresuje – cecha ta nie występuje u klasycznej akity japońskiej, której wyraz jest bardziej „lisi”, typowy dla szpiców.

Wyraźnie różni te psy także umaszczenie. Akita japońska może być czerwona z urajiro, sezamowa, pręgowana lub biała – i tylko te kolory są zgodne z jej wzorcem. Tymczasem wzorzec akity amerykańskiej dopuszcza praktycznie każde umaszczenie, w tym łaciate zwane pinto, w którym łaty zajmują ponad 1/3 tułowia. Bardzo typowa dla „amerykanina” jest także ciemna maska na pysku, całkowicie niedopuszczalna u akity japońskiej. Te różnice sprawiają, że choć oba psy noszą w nazwie „akita”, prezentują sobą dwa różne światy.

Podsumowanie

Akita inu to rasa o długiej historii i pierwotnym, niezależnym charakterze, łącząca w sobie siłę, elegancję i typową dla szpiców samodzielność. Choć spokojna i dostojna, pies ten wymaga odpowiedniej socjalizacji, konsekwentnego szkolenia i zajęć, które pozwolą mu spożytkować energię. Właściwie wychowana i prowadzona akita jest niezwykle wiernym, oddanym towarzyszem rodziny, potrafiącym chronić swoich bliskich. To rasa wymagająca, ale dająca ogrom satysfakcji; prawdziwy symbol Japonii, który oczarowuje zarówno egzotycznym wyglądem, jak i charakterem.